بوق ممتد کاميون‌ها؛ هراس‌انگيز يا نويدبخش؟
تاریخ انتشار: ۱۲ خرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۸۹۴۱۸۳۹
خبرگزاري آريا - تهران- ايرنا- خرداد 1397 با شيپور کاميونداران اعتصابي در جاده‌هاي سراسر کشور آغاز شد. صداي اين اعتراض صنفي البته به مدد شبکه‌هاي اجتماعي به ظاهر فيلتر شده به ديگر رانندگان و شهروندان ايراني هم رسيد.
يکي دو هفته از ماجرا گذشته، اما هنوز صداي بوق ممتد رانندگان کاميون‌ها بلند است و روزبه‌روز بر ابعاد اعتصاب رانندگان جاده اضافه مي‌شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
**پژواک بوق‌ها در قيمت هندوانه
دو هفته بعد از آغاز اعتصاب، حالا آرام‌‌آرام هزينه‌هاي اضافه به بعضي کالاها مثل هندوانه خورده و بازار دارد به اين اعتراض رانندگان کاميون واکنش نشان مي‌دهد. البته ديگر صنوف نيز بيکار ننشسته‌اند و در هفته دوم اعتصاب، رانندگان تاکسي در برخي از شهرهاي ايران نيز به جرگه اعتصابيون پيوسته‌اند.
دستگاه‌هاي نظارتي از جمله دستگاه قضايي و امنيتي کشور البته با حساسيت اعتصاب را دنبال مي‌کنند. اگرچه رئيس قوه قضائيه گفته بايد ميان اعتصاب صنفي و سوءاستفاده منتقدان سياسي و برانداز فاصله باشد، اما اعتصاب در هر نوعش به دليل نبود ساختار صنفي و سنديکايي در ايران، با چالش‌هاي سياسي و امنيتي درگير بوده است. دليل چنين اتفاقي را بايد در تاريخ تشکل‌ها و اعتراض‌هاي صنفي و نقش احزاب سياسي جست‌وجو کرد.
** مکانيسمي براي فشار بر نظام؟!
جريان‌هاي چپ در طول تاريخ شکل‌گيري اعتراض‌هاي کارگري از آن به عنوان مکانيسمي براي فشار بر نظام سياسي استفاده کرده‌اند. اکنون نيز به‌رغم صداي ضعيف گروه‌هاي چپ در ايران و نقش کمرنگ آنها، به نظر مي‌رسد که همين ذهنيت همچنان برقرار است؛ ذهنيتي که گاه تمامي جريان‌هاي سياسي منتقد دولت روحاني از اصولگرايان تندرو گرفته تا اپوزيسيون برانداز و مجاهدين خلق و سلطنت‌طلبان را در يک دسته‌بندي کنار هم نشانده است.
برخي از اين اعتراض بحقِ صنفي، توقع ديگري دارند. اين گروه‌هاي به ظاهر داراي تعارض منافع؛ در يک منفعت سياسي مشترک‌اند؛ از جمله اين همگرايي مي‌توان به احتمال چشمداشت آنها در تأثير اعتصاب و فراگير شدن آن و در نهايت پيوستن ديگر قشرها و صنف‌ها اشاره کرد. به نظر مي‌رسد برخي دنبال تضعيف يا تدارک زمين‌گير شدن دولت روحاني‌اند و برخي ديگر در مقياسي وسيع‌تر، شکل‌دهي اعتراضي سياسي عليه نظام سياسي و تمامي اجزاي حاکميت را پيش‌بيني کرده‌اند.
** چرا اعتراض صنفي مسأله امنيتي مي‌شود؟
اما چرا اعتراض صنفي مي‌تواند به مسأله‌اي امنيتي بدل شود؟ پاسخ به اين پرسش بسيار ساده است: «نبود ساختار صنفي منسجم و مستقل و نبود قدرت سنديکايي براي مذاکره و چانه‌زني براي استيفاي حقوق کارگران!»
يک فعال کارگري در اين باره مي‌گويد: نبود تشکل‌هاي مستقل و اثرگذار کارگري در ايران يکي از مهمترين مشکلات کشور است که ساختار صنفي را تهديد مي‌کند. تشکل‌هاي موجود البته رهبري جامع ندارند و در نهايت در چنين شرايطي مثل ماجراي اعتصاب کاميونداران، شاهد شکل‌گيري يک اعتصاب گسترده و سراسري هستيم. البته خوشبختانه به دليل تغيير نسلي، رانندگان به خوبي قابل مذاکره هستند و همين تغيير رفتار و افزايش تحصيلکردگان در ميان قشر راننده نشان مي‌دهد چقدر شکل‌گيري تشکل‌هاي واقعي صنفي مي‌تواند نظام اجتماعي و سياسي کشور را به سمت پاسخگويي واقعي پيش ببرد.
حسن صادقي معتقد است: اگر تشکل واقعي وجود داشته باشد، مي‌تواند مطالبات را در قالب گفتمان جلو ببرد و طرفين را به گفت‌وگو و نامه‌‌نگاري سوق داد؛ چراکه اعتصاب، مسأله‌اي نيست که به سادگي و با يک تصميم شخصي بوجود بياييد. انباشت مطالبات پاسخ داده نشده و نبود ساختار پاسخگو و هدايت شونده و در عين حال کنترل‌پذير مي‌تواند مطالبات کارگري را جلو ببرد.
يک جامعه‌شناس نيز در اين باره مي‌گويد: آن چيزي که دولت‌ها و رهبران سياسي را از اعتصاب مي‌ترساند، اين است که ممکن است اين اعتصاب صنفي تبديل به يک اعتصاب سياسي شود. اما بايد پذيرفت زماني اين اعتراض‌ها و اعتصاب‌ها سياسي مي‌شود که پشت آن سياست‌مداران مخالف دولت و احزاب سياسي رقيب دولت باشند.
علي‌اصغر سعيدي معتقد است: بهترين نيروي منسجمي که مي‌تواند گروه‌هاي برانداز را به خواسته‌هايشان نزديک کند، اعتصاب نيروهايي مثل کاميونداران و کارگران است. اين اعتصاب وسيله‌اي است که آنها اعتراض‌ها را گسترده کنند و به خواست‌هاي سياسي خود برسند.
**نگاه مثبت دولت به خواسته صنفي
البته نمي‌توان به واکنش دولت در اين باره بي‌تفاوت بود. دولت با درک وضعيت کاميونداران اعتصابي سعي کرده است با افزايش 20 درصدي کرايه‌ها نسبت به خواست رانندگان هم‌آوايي کند که اين موضوع هم منتقداني دارد. اما نشان مي‌دهد دولت به خودي خود نسبت به آنچه رانندگان را به اعتصابي چنين گسترده وادار کرده، نگاهي مثبت دارد و تلاش مي‌کند خواست رانندگان را تا حد توان برآورده کند.
کانون انجمن‌هاي صنفي رانندگان حمل کالاي سراسر کشور با صدور بيانيه‌اي اعلام کرد که نمايندگان اين اتحاديه با رئيس سازمان راهداري و حمل و نقل جاده‌‌اي کشور جلسه‌اي داشته و به تصميماتي رسيده‌اند. افزايش 20 درصدي کرايه حمل کالا يکي از اين توافقات بوده است. همچنين تشکيل کارگروه تخصصي با حضور نمايندگان اتحاديه‌ها و معاونت حمل و نقل وزارت راه و شهرسازي و طرح مشکلات شاغلان در اين بخش، از جمله همراهي‌هايي است که از سوي دولت صورت گرفته است. همچنين طبق اطلاعيه اعضاي کانون انجمن‌هاي صنفي رانندگان حمل کالاي سراسر کشور، ديدار با اعضاي کميسيون اجتماعي مجلس و بيان خواست‌هاي رانندگان از ديگر اتفاق‌هايي است که طي يکي دو هفته گذشته صورت گرفته است.
صداي اعتراض و اعتصاب کاميونداران ايراني چنان بلند بوده که اتحاديه بين‌المللي رانندگان آمريکاي شمالي هم از اعتصاب کاميونداران ايراني حمايت کرده است.
به نظر مي‌رسد فارغ از برخي تندروي‌ها و حرکاتي که به زيان مردم تمام شد، حرکت هماهنگ و بدون مخاصمه رانندگان کاميون در ايران مي‌تواند نويد آمادگي جامعه کارگري ايران براي شکل‌دهي به سنديکاهاي کارگري و همچنين آمادگي دستگاه‌هاي مختلف حاکميت براي پذيرش چنين تشکل‌هايي باشد.
گزارش از جواد حيدريان
**اداره کل اخبار چندرسانه اي**ايرنا پلاس**
انتهاي پيام /*
منبع: خبرگزاری آریا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۸۹۴۱۸۳۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
هراس اسرائیلی‌ها از افتتاح غرفه در شصتمین دو سالانه هنر ونیز + فیلم
بیست و چهار هزار هنرمند حاضر در دوسالانه ونیز جنایات رژیم صهیونیستی را محکوم کردند و با تجمعات اعتراضی خود و راه اندازی پاویون نمادین نسل کشی انزجار خود را از اسرائیل و اقداماتش اعلام کردند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، شرایط برای تداوم بقای رژیم صهیونیستی در دنیا لحظه به لحظه سخت‌تر می‌شود. در حالی که از آغاز هجوم وحشیانه این رژیم به غزه در جریان طوفان الاقصی، اعتراضات گسترده بسیاری از سوی مردم سراسر دنیا به سیاست‌های جنگ‌طلبانه این رژیم صورت گرفته است، اکنون شاهد بروز سطح دیگری از اعتراضات به موجودیت رژیم صهیونیستی هستیم و این بار، شصتمین دوسالانه هنر ونیز، محمل شکل‌گیری این اعتراضات است.
شصتمین دوسالانه هنر ونیز که به عنوان المپیک هنر‌های تجسمی از آن یاد می‌شود، طی روز‌های اخیر به صورت رسمی گشایش یافته است. با وجود این، غرفه رژیم صهیونیستی به دلیل ترس و وحشت نمایندگان این رژیم از بروز واکنش‌های شدید اعتراضی، افتتاح نشده است و اکنون چند سرباز ایتالیایی تحت تدابیر شدید امنیتی در مقابل آن نگهبانی می‌دهند.
در شصتمین رویداد دو سالانه هنر ونیز پاویون رسمی جمهوری اسلامی ایران با عنوان "بنی‌آدم اعضای یک پیکرند" به نمایش آثار هنرمندانی، چون مصطفی گودرزی، کاظم چلیپا، مرتضی اسدی، عبدالحمید قدیریان و غلامعلی طاهری می‌پردازد که همگی حول محور مظلومیت کودکان غزه خلق شده‌اند.
چندی پیش بود که بیش از هشت هزار هنرمند از سراسر جهان با امضای بیانیه‌ای خواستار ممنوعیت حضور رژیم صهیونیستی از حضور در شصتمین دوسالان هنر ونیز شدند. اکنون در مدت زمانی کوتاه، این بیانیه به امضای بیش از ۲۰ هزار هنرمند از اقصی‌نقاط دنیا رسیده و عرصه را برای کوچک‌ترین بروز و ظهور رژیم صهیونیستی در دوسالانه ونیز ۲۰۲۴ به شدت تنگ کرده است.
جالب آنکه نمایندگان رژیم صهیونیستی با صدور بیانیه‌ای که در ورودی پاویون آنها در منطقه جیاردینی نصب شده است، اعلام کرده‌اند که تا زمان برقراری کامل آتش‌بس و آزادی گروگان‌های‌شان از گشایش غرفه رژیم در شصتمین دوسالانه هنر ونیز، امتناع خواهند کرد. صدور چنین بیانیه‌ای نشان می‌دهد که گستره اعتراضات به سیاست‌های رژیم صهیونیستی تا چه سان به درون اهالی این رژیم نفوذ کرده و مشروعیت پوشالی صهیونیست‌ها را حتی در میان مردم خود نیز با بحران‌های جدی روبه‌رو ساخته است.
در همین راستا، امیر عبدالحسینی کیوریتور (نمایشگاه‌گردان) ارشد غرفه رسمی جمهوری اسلامی ایران که این روز‌ها برای ساماندهی به پاویون کشورمان در شهر ونیز به سر می‌برد، به عنوان شاهدی عینی درباره بسته بودن غرفه رژیم صهیونیستی اظهار کرده که یکی از نکات پررنگ و خبرساز دوسالانه شصتم، تعطیلی غرفه اسرائیل است. طبق مشاهدات این هنرمند، هم‌اینک چند سرباز ایتالیایی در مقابل پاویون تعطیل اسرائیل نگهبانی می‌دهند و تنها یک ویدیوآرت در داخل غرفه رژیم صهیونیستی پخش می‌شود که صرفا از بیرون قابل مشاهده است.
بروز این وضعیت بحرانی برای رژیم صهیونیستی، آن هم در شصتمین دوسالانه هنر ونیز که مهمترین آوردگاه هنر‌های تجسمی در دنیا محسوب می‌شود، عمق فاجعه و انزوای مطلق و فزاینده رژیم صهیونیستی در رویداد بسیار مهمی، چون دوسالانه هنر ونیز را نشان می‌دهد.
به هر روی انزوای رژیم صهیونیستی در رویدادی با مختصات ونیز، اتفاقی به غایت مثبت و خوشایند است که باید آن را به فال نیک گرفت و برای تعمیم و تداوم آن در دیگر رویداد‌های مهم فرهنگی و هنری جهان کوشید؛ چراکه این امر می‌تواند تا حدی افسار این رژیم را بکشد و محو او از صحنه روزگار را تسریع سازد.
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»